Hubbard Glacier en Sitka

Op de terugweg.
Nadat we uit Kodiak vertrokken waren ze het schip weer koers richting Zuidoost. Kodiak Eiland was het keerpunt van de reis. Vanaf daar gaan we stapsgewijs weer naar Seattle.
Woensdag was een vaardag, met toch nog een hoogtepunt halverwege de dag. De grootste Gletsjer van Alaska, de Hubbard Glacier zouden we gaan zien. De gletsjer is 3 mile lang, ongeveer 4,8 km, en ca 600 meter hoog. Het schip kon slechts op eenderde mile (ca 500 m) van de voet van de gletsjer komen, omdat behalve afkalvingen, ook onder het wateroppervlak ijs los komt en dat wordt als het ware getorpedeerd onderwater. Deze onderwater breuken worden ook wel "shooters" genoemd. De Hubbard glacier is een actieve gletsjer, dat was duidelijk te horen tijdens de anderhalf uur dat het schip er voor gelegen heeft. Iedere vijf minuten hoor je een enorm gedonder, het barsten van het ijs, even later zie je dan een enorme brok in het water "donderen", die van tijd tot tijd en gigantische golf veroorzaakt. Het is bijzonder indrukwekkend om dit natuurverschijnsel van zo dichtbij mee te maken. Het was wel jammer dat tijdens de stop voor de gletsjer , er een behoorlijke mist opstak. Dat maakte het zicht natuurlijk erg wazig, maar beïnvloedde ook de temperatuur. Het was echt ijskoud.
Bij de Holland America Lijn is het traditie om bij langere stops voor een Gletsjer erwtensoep buiten op dek te serveren. Als het dan zo doordringend koud is, smaakt een kopje snert natuurlijk bijzonder lekker. (Jammer dat er geen rookworst in zat)
Na vertrek uit de gletsjerbaai, zette het schip koers richting Sitka. Onze laatste stop in Alaska. Daarna volgt nog een stop, in Victoria, op Vancouver Island.

Sitka, Alaska
Na de koude belevenis van gisteren, zijn we in een weer wat zuidelijker gedeelte aangekomen, en dat is te merken aan de temperatuur. Vergeleken met gisteren is het voelbaar warmer( hoewel het in Kodiak bijna tropisch leek, maar dat was uitzonderlijk).
We zijn in Sitka. Toen Alaska nog bij Rusland hoorde was Sitka de hoofdstad van Alaska. En dat is nog wel een beetje te zien. Voor wat we tot nu toe van alle plaatsen in Alaska gezien hebben is dit toch wel de mooiste. Met hier en daar nog wat Russische invloeden, is het een toch wel echt Amerikaans aandoende plaats. Het ligt in een prachtige baai, met heel veel kleine eilandjes waarop bijzonder leuke huizen, met veranda, eigen aanlegsteiger en een prachtig uitzicht over de baai. Als ik in zo'n huis zou wonen zou ik de hele dag niets anders doen dan met een verrekijker over de baai kijken. Er is zoveel te zien.
Vanaf het schip zijn we opgepikt door een catamaran, voor een drie uur durende tocht over de baai. Ergens heb ik gelezen dat Sitka de grootste otter populatie heeft van Noord Amerika. En dat lijkt inderdaad zo. Bij ieder eiland, en dat waren er nog al wat, drijven, zwemmen en spelen de otters. Echt een genot om naar te kijken. Maar er was meer te zien,
Zeeleeuwen, zeehonden, zeearenden en een 10 tal walvissen. Echt een superexcursie.
Sitka heeft ook de grootste Bald Eagle populatie van Noord Amerika. En om 'hulpbehoevende' arenden een goed onderkomen te geven, of om ze later terug uit te zetten in de natuurlijke omgeving, is er een opvangcentrum voor deze vogels en ander soortige roofvogels. Het Sitka Raptor rescue center. Een bezoek aan dit centrum was ook onderdeel van ons dagprogramma, en erg leuk en leerzaam. Bovendien kun je een goede indruk krijgen wat e de opbrengst van de entreegelden gedaan wordt.
Als laatste brachten we een bezoek aan het Fortress of the Bears. Een fort waar berenwezen opgevangen worden nadat hun moeder is overleden. Ze worden er in een vrij beernatuurlijke omgeving, in gevangenschap grootgebracht. Echter kunnen deze dieren niet meer in het wild uitgezet worden. Ze blijven er soms permanent, of worden doorverkocht aan dierentuinen. Mooie beesten.
Hierna was het weer tijd om terug te gaan naar het dorp. Sitka is echt een leuke plaats, in een mooie omgeving, en zeker de moeite waard om nog eens terug naar toe te gaan. Wie weet.