Op de teruweg. Averill Park
Door: Jacqueline
Blijf op de hoogte en volg Jacqueline
13 Oktober 2016 | Verenigde Staten, Averill Park
Op de terugweg.
De nacht van maandag op dinsdag was beduidend minder koud dan de vorige. Echter schroomde ik niet om mijn dikke vest en fleece broek aan te trekken onder de lakens.
Ook de kachel bleef lekker aan, en dat was toch wel behaaglijk. Maar als je veel kachel brandt, gebruik je ook gas, en ons was bij het ophalen van de camper verteld dat we de gastank niet tot onder de helft van het niveau moesten laten zakken.Bij Danfort Bay, de camping, konden we gas tanken dus dat hebben we maar even gedaan. Het klinkt allemaal zi gemakkelijk, maar er komt genoeg bij kijken. Enfin. Een van de mannen die ons hielp maakte een praatje, zoals zo velen, en ik vertelde hem dat ik graag elanden wilde zien, maar dat zo moeilijk te vinden zijn. De man vertelde me dat we in de buurt van Pittsburg New Hampshire moesten zijn. Ja dat was ook weer mijlen ver weg, en die tijd hadden we niet meer. Maar, zei hij ook, het is jachtseizoen, en de bulls hebben paringsdrang, dus worden er veel geschoten, en ook vertelde hij dat het niet zo goed gaat met de elenadenpopulatie vanwege de vele teken in de bossen. Dat zal de verklaring zijn waarom we ze tot nu toe niet gezien hebben.
We hadden plannen om dinsdag weer in de buurt van Albany een camping te zoeken, en het zoeken lukt ook wel, maar het reserveren niet zo. Het is duidelijk dat het campeerseizoen op zijn einde loopt. De campings zijn gesloten, of beperkt open. En als ze al open zijn zijn ze telefonisch niet bereikbaar. We hadden koers gezet naar Averill Park, een klein plaatsje nabij Albany, waar slecht nog een camping, online, te vinden was die open zou zijn tot 15 oktober. Ook de recensies op het net beloofden veel goeds. Na diverse tevergeefse pogingen om een plekje te bespreken op de Alps Family Campground, hebben we de gok maar genomen om min of meer op goed geluk er op af te stevenen. Het zou wel een lange reis worden, zon 380 km via secondaire wegen, want dat zou mijn kansen op wild zien weer vergroten. De gps loodste ons in de goede richting. Daar kun je op vertrouwen. En eenmaal bij de camping, rond half vier 's middags komen we bij een gesloten deur. We konden wel het terrein op rijden.
Op de deur van " the office" stond een telefoonnummer dat je kon bellen bij afwezigheid. Dus dat heb ik gedaan. Maar ja, ik hoorde binnen de telefoon overgaan en die werd dus niet opgenomen, want er was niemand. Een andere vamping gast kwam ons te hulp. Die zei dat de eigenaar achter de office bezig was een motor van de grasmaaier aan de praat te krijgen. En inderdaad, nadat we achterom waren gelopen was daar de eigenaar. Hij opende de deur van het kantoor en we konden ons eindelijk registreren. Maar na het zien van de puinhoop in het kantoor, wat eigenlijk meer op een bouwvallige rommelschuur leek, had ik eigenlijk al niet meer zo'n goed gevoel over de rest van de camping. Maar ja, zo laat in de middag en we hadden ook geen zin om nog verder te zoeken dus oké, we installeerden ons op de toegewezen plek. Zoals ik meestal doe als we op een nieuwe, andere camping komen, ging ook hier mijzelf even orienteren op het terrein. Waar de wc's en de douches waren en zo. Maar helaas werden mijn vermoedens bewaarheid. De toiletgebouwen stonden op instorten, dus eigenlijk alleen toegankelijk met gevaar voor eigen leven en/ of gezondheid. Er stond een Dixie, onder een boom vlak bij onze camper. Nee, dat zou hem niet worden. Terwijl ik over het terrein liep kwam een onaangename lucht mijn neus voorbij. Ik schonk er weinig aandacht aan, maar toen ik verder het omliggende bos inliep, stopte een auto met een jonge vrouw, een beetje shabby type. Zij vroeg me wat ik er van vond, en dat het zo mooi was nu het herfst was. Dat moest ik beamen. Ik vroeg haar of er ook wildlife in de buurt voorkwam waarop zij de diverse dieren opsomde die regelmatig op de camping gesignaleerd werden. Vossen, wolven, beren?, skunks ( stinkdieren) .
Dat was ook de lucht die ik rook toen ik een rondje liep. De jonge vrouw verbleef zelf iets verder in het bos in een ondefinieerbaar onderkomen, en de skunks die kwamen regelmatig bij haar onder het zeil. ????????? Lekkerrrr.
Gelukkig kun je in zo'n camper best een paar dagen uit de voeten wat voorzieningen betreft, en voor deze camping was dat maar goed ook. We besloten ons eigenlijk maar in de camper schuil te houden en de volgende ochtend vroeg te vertrekken.
De nacht van maandag op dinsdag was beduidend minder koud dan de vorige. Echter schroomde ik niet om mijn dikke vest en fleece broek aan te trekken onder de lakens.
Ook de kachel bleef lekker aan, en dat was toch wel behaaglijk. Maar als je veel kachel brandt, gebruik je ook gas, en ons was bij het ophalen van de camper verteld dat we de gastank niet tot onder de helft van het niveau moesten laten zakken.Bij Danfort Bay, de camping, konden we gas tanken dus dat hebben we maar even gedaan. Het klinkt allemaal zi gemakkelijk, maar er komt genoeg bij kijken. Enfin. Een van de mannen die ons hielp maakte een praatje, zoals zo velen, en ik vertelde hem dat ik graag elanden wilde zien, maar dat zo moeilijk te vinden zijn. De man vertelde me dat we in de buurt van Pittsburg New Hampshire moesten zijn. Ja dat was ook weer mijlen ver weg, en die tijd hadden we niet meer. Maar, zei hij ook, het is jachtseizoen, en de bulls hebben paringsdrang, dus worden er veel geschoten, en ook vertelde hij dat het niet zo goed gaat met de elenadenpopulatie vanwege de vele teken in de bossen. Dat zal de verklaring zijn waarom we ze tot nu toe niet gezien hebben.
We hadden plannen om dinsdag weer in de buurt van Albany een camping te zoeken, en het zoeken lukt ook wel, maar het reserveren niet zo. Het is duidelijk dat het campeerseizoen op zijn einde loopt. De campings zijn gesloten, of beperkt open. En als ze al open zijn zijn ze telefonisch niet bereikbaar. We hadden koers gezet naar Averill Park, een klein plaatsje nabij Albany, waar slecht nog een camping, online, te vinden was die open zou zijn tot 15 oktober. Ook de recensies op het net beloofden veel goeds. Na diverse tevergeefse pogingen om een plekje te bespreken op de Alps Family Campground, hebben we de gok maar genomen om min of meer op goed geluk er op af te stevenen. Het zou wel een lange reis worden, zon 380 km via secondaire wegen, want dat zou mijn kansen op wild zien weer vergroten. De gps loodste ons in de goede richting. Daar kun je op vertrouwen. En eenmaal bij de camping, rond half vier 's middags komen we bij een gesloten deur. We konden wel het terrein op rijden.
Op de deur van " the office" stond een telefoonnummer dat je kon bellen bij afwezigheid. Dus dat heb ik gedaan. Maar ja, ik hoorde binnen de telefoon overgaan en die werd dus niet opgenomen, want er was niemand. Een andere vamping gast kwam ons te hulp. Die zei dat de eigenaar achter de office bezig was een motor van de grasmaaier aan de praat te krijgen. En inderdaad, nadat we achterom waren gelopen was daar de eigenaar. Hij opende de deur van het kantoor en we konden ons eindelijk registreren. Maar na het zien van de puinhoop in het kantoor, wat eigenlijk meer op een bouwvallige rommelschuur leek, had ik eigenlijk al niet meer zo'n goed gevoel over de rest van de camping. Maar ja, zo laat in de middag en we hadden ook geen zin om nog verder te zoeken dus oké, we installeerden ons op de toegewezen plek. Zoals ik meestal doe als we op een nieuwe, andere camping komen, ging ook hier mijzelf even orienteren op het terrein. Waar de wc's en de douches waren en zo. Maar helaas werden mijn vermoedens bewaarheid. De toiletgebouwen stonden op instorten, dus eigenlijk alleen toegankelijk met gevaar voor eigen leven en/ of gezondheid. Er stond een Dixie, onder een boom vlak bij onze camper. Nee, dat zou hem niet worden. Terwijl ik over het terrein liep kwam een onaangename lucht mijn neus voorbij. Ik schonk er weinig aandacht aan, maar toen ik verder het omliggende bos inliep, stopte een auto met een jonge vrouw, een beetje shabby type. Zij vroeg me wat ik er van vond, en dat het zo mooi was nu het herfst was. Dat moest ik beamen. Ik vroeg haar of er ook wildlife in de buurt voorkwam waarop zij de diverse dieren opsomde die regelmatig op de camping gesignaleerd werden. Vossen, wolven, beren?, skunks ( stinkdieren) .
Dat was ook de lucht die ik rook toen ik een rondje liep. De jonge vrouw verbleef zelf iets verder in het bos in een ondefinieerbaar onderkomen, en de skunks die kwamen regelmatig bij haar onder het zeil. ????????? Lekkerrrr.
Gelukkig kun je in zo'n camper best een paar dagen uit de voeten wat voorzieningen betreft, en voor deze camping was dat maar goed ook. We besloten ons eigenlijk maar in de camper schuil te houden en de volgende ochtend vroeg te vertrekken.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
