De afgelopen dagen

De vuurtoren tocht op Prince Edward Eiland was echt wel leuk. Er was een route uitgezet naar de oudste vuurtorens op het eiland. Woods islands Lighthouse, gebouwd in 1876, en Point Prim lighthouse, gebouwd in 1845. De laatste is een van de weinige ronde steenconstructies. De baksteen is nog steeds in tact maar nu bekleed met houten shingles. Ik had er nog nooit van gehoord en ik zal het ook waarschijnlijk snel weer vergeten. Het weer kon niet beter, strakblauwe lucht, en dan de witte vuurtorens tegen zo'n blauwe lucht met een rode kap. Mooi hoor. De oudste vuurtorens werken nog steeds maar ze worden sinds 1969 niet meer met de hand bediend maar automatisch. Het landschap rondom de vuurtorens deed lieflijk aan, maar dat zal waarschijnlijk komen door het mooie weer.
Tijdens deze excursie hebben we ook een wijngaard bezocht met de naam Rossignol. Deze wijnproducent maakt wijn van diverse soorten fruit, waaronder druiven, wit en rood die gekruist zijn met een soort die het straffe klimaat op Prince Edward Island goed kan doorstaan. Ook van blueberrys, cranberry's en rozenbottels maakt hij momenteel experimenteel likeuren en wijnen. We mochten niet van diverse soorten en kleine hoeveelheid proeven. Rode, witte, rosé en tot slot nog een wijnen wording van blauwe bessen. Tsja, ik ben geen echte kenner maar ik kon er niet echt een toppertje uit ontdekken hoewel de wijnboer al diverse prijzen heeft gewonnen met zijn wijnen.
Na deze proeverij ging de route weer terug naar het schip.
Tegen alle verwachtingen in blijkt de Oostkust van Canada toch echt wel de moeite waard om eens nader te bezoeken. Quebec, waar we aan het begin even doorheen reden, is eigen ook best een plek waar je wat meer tijd zou kunnen doorbrengen. En ook Prince Edward Eiland is een leuk, rustig eiland, zeker als je van een maritieme sfeer houdt, met aardige mensen.

Zaterdag 14 oktober
Vandaag meerden we aan in Sydney, Cape Breton Island.
Ik had voor deze dag een zeiltocht geboekt op het binnenmeer van het eiland, Bras d'or Lakes, met een schoener van zo'n 23 meter lang de Amoeba. We werden er met een touringcar naar het plaatsje Baddeck gebracht waar het schip al lag te wachten. De tocht naar Baddeck duurde ongeveer 3 kwartier, en was er een met mooie vergezichten. De verkleuringen van de boombladeren was in volle gang en volgens in gids, Ann Marie, die volgens mij pratend geboren, had de herfst laat zijn intrede gedaan. Ik dacht altijd dat je zonder tanden veel moeite had om te praten, nou bij Ann Marie was dat duidelijk niet het geval. Wat een ratel.
Alvorens we aan boord gingen was er nog even gelegenheid voor een sanitaire stop.
Er was voor iedereen een zitplaats op het zeilschip. De schipper,John, was eigenaar van het schip dat zijn vader eigenhandig in 1977 had gebouwd. Volgens een oude methode, met een romp van ferrocement.
Het schip is in het hoogseizoen, tijdens de zomermaanden, in Baddeck om deze zeiltochten voor de toeristen aan te bieden. Tijdens de wintermaanden is het schip normaliter in de Cariben, maar door alle orkanen van de afgelopen maanden is daar momenteel niet veel,te verdienen dus gaat het schip uit het water de kant op voor onderhoud. Ook een kostbare aangelegenheid.
We waren omstreeks vier uur weer terug aan boord van de Zuiderdam.

Aan het begin van de tocht was er even gelegenheid om de Bald eagles in actie te zien. Met een stuk kip en verse zalm lokte de kapitein de vogels. Ze kwamen aan vliegen, pakten het stuk vlees uit het water en vlogen terug naar hun boom. Het gaf ons een mooie gelegenheid om foto's van de eagles te maken.
De zeiltocht was leuk. We zeilen een klein uurtje over het meer, o.a. Langs het huis van Alexander Graham Bell. Zijn uitvinding ( de telefoon) heeft hem duidelijk geen windeieren opgeleverd. Wat een prachtig huis en op zo'n unieke plek. Een van de buurmannen van Bell, een achterkleinkind van Bell, was tevens de advocaat van de Exxon Valdez, het schip dat olie lekte voor de kust van Alaska. Ook die had blijkbaar met deze zaak goed geboerd .
Eenmaal terug in de haven kregen we nog even de gelegenheid omzet plaatsje Baddeck te bekijken. Een klein dorp, gelegen aan het meer Bras D'Or, maar verder niet zoveel te beleven. Zwiepen maakt hongerig, dus we dronken bij een plaatselijke café een kop koffie met huisgemaakte gebak. Smaakte goed. Ook de scones die we er kochten voor onderweg terug waren zeker smakelijk, ook zonder clotted Cream.



Zondag 15 oktober
Na een wat woelige nacht, door stevige wind en daardoor behoorlijk bewegen van het schip, zijn we deze ochtend aangekomen in Halifax. De laatste haven in Oost Canada.
We hadden voor deze dag een 7 uur durende excursie uitgezocht naar wat iconische plaatsjes op Nova Scotia. We moesten ons om 8.45 u melden bij de cruiseterminal, alwaar de vele bussen al klaarstonden. We meldden ons bij Muriel, en zodra zij haar bus vol had, gaf ze het startsein om naar de eerste plek af te reizen, Peggy's Cove.
Alom bekend van de foto's . Blijkbaar de meestgefotografeerde vuurtoren van Oostcanada. Gelukkig waren we er redelijk vroeg, het was er nog niet zo druk toen wij er aan kwamen dus dat gaf me de gelegenheid om tenminste één foto van de vuurtoren te maken zonder mensen erop. Het plaatsje zelf zou zomaar decor kunnen zijn voor een oude film over kreeftenvissers. De huisjes zijn idyllisch, hier en daar wel aan wat onderhoud onderhevig maar zeker fotogeniek. We troffen het wederom met de weersomstandigheden. Redelijk zonnig en warm ( 17 graden) en geen wind.
Het is er erg toeristisch, hoewel er slechts één B&B is die al voor 3 jaar is volgeboekt.
Een gat in de markt misschien om daar iets te beginnen?
Na Peggy's Cove gingen we verder richting Lunenburg. Een historisch stadje dat op de Werelderfgoedlijst van Unesco staat. Lunenburg is ook de thuishaven van The Blue Nose, een zeilvrachtschip. Het originele schip bestaat niet meer maar men heeft een replica er van gemaakt, The Blue Nose II, waar men nu zeilraces mee vaart.
Tevens is Lunenburg een kleurrijk stadje, de rode houten huizen aan de kade en de historische felgekleurde huizen achter de kade zijn ook onderdeel van het werelderfgoed.
De laatste stop was Mahone Bay, ook mooi gelegen in een baai maar verder niet zo bijzonder al zeg ik het zelf. Er staat nog wel een privé eiland te koop midden in de baai, met groot huis, eigendom van een Duitse familie, 10 miljoen Canadese Dollars. Tsja....
De busrit terug naar het schip volgde hierna. We waren slechts een kwartier voor tijd terug bij de terminal, waardoor we geen tijd meer hadden ook nog iets te zien van Halifax zelf. Moeten we toch nog eens terug.
Tijdens Happy Hour ( in de Crowsnest) riep de kapitein om dat we ons moesten voorbereiden op een hobbelige nacht want er wordt veel wind verwacht. Terwijl ik dit verhaal zit te tikken beweegt het schip wel wat, maar het is vooral mistig. De misthoorn blaast. En er staat een straffe wind 7-8 Beaufort.